ရာဟုလာမွ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ - ၄

ဒီတစ္ခါ ရြာမွာ ထပ္တလဲလဲ စိတ္ထဲစြဲေနတာ ႏွစ္ခုက . . .။ တစ္ခုက ငယ္ငယ္တုန္းက . . . . . တတိယတန္း ျမန္မာစာမွာ ထင္တာပါပဲ။ ေခါင္းစဥ္က ေစတနာ မွတ္တယ္။ မင္းသားေလးတစ္ပါး ျမင္းနဲ႔ တိုင္းခန္း လွည့္လည္ရင္း လမ္းမွာ သရက္ပင္ စိုက္ေနတဲ့ အဖိုးအို တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။ အဖိုးအိုက မင္းသားေလးကို အရသာ ခ်ိဳၿမိန္ေကာင္းျမတ္တဲ့ သရက္သီး ဆက္ကပ္တယ္။ သရက္ခ်ိဳ အရသာကို မင္းသားေလး မေနာေခြ႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ သေဘာမေတြ႔ႏိုင္တာ တစ္ခုက . . . အဖိုအို သရက္ပင္ စိုက္ေနတာကို။ မင္းသားေလး ျမင္ပံုက ကေလးဆန္တယ္ ေျပာရမယ္။ “အဖိုးအိုကျဖင့္ ဇရာလမ္းကေန ဟိုဘက္ကမ္း ႂကြေတာ့မယ္။ အခုမွ သရက္ပင္ စိုက္ေနတယ္။ သူ႔သရက္သီး သူ ဘယ္လိုလုပ္ စားရရွာေတာ့မွလဲ။” အဲ့ဒီလို သေဘာမ်ိဳး ေတြးတာ။

မင္းသားေလးက စိုက္ပ်ိဳးသူ ရိပ္သိမ္းရမယ္ ဆိုတာကို က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ဖြင့္ဆိုၿပီး အဖိုးအိုကို က႐ုဏာ ႏုႏုေလးေတာင္ သက္လိုက္ေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ . . . “အရွင္မင္းသား အခု သံုးေဆာင္တဲ့ သရက္သီးဟာ အကၽြႏ္ုပ္ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ သရက္ပင္က သီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွးဘိုးဘေတြ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တာပါ။” အဲ့ဒီလို သေဘာမ်ိဳး ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မွ မင္းသားေလး နားလည္သြားရွာတယ္။ မင္းသားေလး ဥဒါန္းက်ဴးရင့္လိုက္တဲ့ . . . ဖတ္စာရဲ့ အဆံုးစာေၾကာင္းကို မွတ္မိေသးတယ္။ “ေၾသာ္ . . . ေစတနာ၊ ေစတနာဟု ျမည္တမ္းေလသတည္း” တဲ့။

ဗုဒၶဘာသာ ကမၼနိယာမ သေဘာအရ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့အတိုင္း ရိပ္သိမ္းရတယ္ (ယာဒိသံ ၀ပေတ ဗီဇံ၊ တာဒိသံ ဟရေတ ဖလံ) ကံတူအက်ိုးေပးတယ္ ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး။ ကိုယ္စိုက္တာ ကိုယ္ခူးဆြတ္ဖို႔ ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး။ မတူဘူးေနာ္။ စိုက္တဲ့အတိုင္း ရိပ္ရေပမယ့္ ကိုယ္စိုက္တာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း အတြက္မွ မဟုတ္ဘဲ။ လက္လွမ္းမီသူေတြလည္း ခူးၾကပါေစေပါ့။

သတိရမိတာ ေနာက္တစ္ခုလည္း သရက္ပဲ။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက မံုရြာက မိုးဦးပန္းမွာ အျပင္ေျဖ ဆယ္တန္းလုပ္ရင္း ဦးတင္ေအာင္ဆိုတဲ့ ျမန္မာစာ ဆရာႀကီး စာစီစာကံုး သင္ရင္း ေရးပံုေတြးပံု လမ္းျပခဲ့တာေလးေတြထဲက တစ္ခုကို သတိရမိတာ။ စာစီစာကံုးက လူသားစြမ္းရည္ ျမႇင့္တင္ေရး၊ ျမင့္တက္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာစီစာကံုး။ ဆရာႀကီးက နိဒါန္းခ်ီျပတာ။ “ဗူးသီးတို႔ ခရမ္းသီးတို႔လို အသီးျမန္တဲ့ သစ္ပင္ဟာ သီးစားခ်ိန္ တိုတယ္။ ခဏပဲ စားရတယ္။ စားသံုးသူ ဦးေရ နယ္ပယ္လည္း က်ဥ္းတယ္။ သရက္တို႔ ပိႏၷဲတို႔လို ၾကာမွသီးတဲ့ သစ္ပင္ဟာ သီးစားခ်ိန္ ၾကာတယ္။ ၾကာၾကာ စားရတယ္။ စားသံုးခြင့္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္လည္း က်ယ္တယ္။ . . . . . အသီးအပြင့္ အက်ိဳးရလာဒ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သီးခ်ိန္ ပြင့္ခ်ိန္ အၾကာဆံုးျဖစ္ၿပီး သီးစားခ်ိန္လည္း အၾကာဆံုး၊ သီးစားသူ နယ္ပယ္ပတ္၀န္းက်င္လည္း အက်ယ္ဆံုးကေတာ့ . . . . .။ . . . ဘာပင္လဲ”တဲ့။ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသူက်ာင္းသားေတြကို ေျဖခိုင္းတယ္။ ေတြးခိုင္းတယ္။ Brain Stormingေပါ့။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေျဖလိုက္ၾကတာ။ ၾကားဖူးနား၀ အပင္ေတြ စံုေနတာပဲ။ ရယ္လည္း ရယ္ၾကရတယ္။ ေပါက္ကရ ေျဖၾကတာေတြလည္း ပါေတာ့ . . . အသီးမသီးတဲ့ အပင္ကို ေျဖတာလည္း ပါေသးတယ္။ “ၾကံပင္”တဲ့။ တစ္ေယက္က လုပ္ေသးတယ္။ “ထန္းလ်က္ပင္”တဲ့။ ထန္းပင္ကို ေျပာတာ။ “မင့္အေမ . . .။ မင့္အေမ . . . စိုက္တဲ့ ထန္လ်က္ပင္ . . .”ဆိုၿပီး ဆရာႀကီးေတာင္ တစ္ခ်က္ ရယ္လိုက္ေသးတယ္။ အေျဖေတြ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေအာင္ စံုေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မမွန္ဘူး။ ဆရာႀကီးကပဲ ေျဖေပးရတယ္။ “မွတ္ထား။ အဲ့ဒါ လူပင္ကြ”တဲ့။

လူပင္ဆိုတဲ့ အေတြးဟာ . . . . . ဆရာႀကီး သမားစဥ္ မွတ္သားထားတဲ့ အေတြး ျဖစ္ႏိုင္သလို သူ႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ဒႆနလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ဒီလို အေတြးမ်ိဳး မေတြးခဲ့ဖူးး၊ မၾကားခဲ့ဖူး . . . ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအေတြးကို ေတာ္ေတာ့္ကို သေဘာက်မိခဲ့တာ။ ဘုန္းႀကီးစာ သင္ရင္း အဲ့ဒီလိုေတြးခြင့္က မရွိသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာကိုး။ တပည့္ သံဃာေတြလည္း မေတြးၾက၊ စာခ်ဆရာေတာ္ကလည္း ေတြးမျပ၊ ခြင္းဆိုခြင္း၊ ေခ်ဆိုေခ်၊ ကပ္ဆိုကပ္၊ ပါဠိပုဒ္ပါဌ္ ႐ုပ္ၿပီးခန္းေရာက္ဖို႔ တြန္းတြန္းထိုးထိုး ႀကိဳးစားရင္း . . .၊ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္နဲ႔ (အဘိဓာန္ဆိုတာ အာဂံုက်က္ေကာင္းတဲ့စာ မဟုတ္ေပမယ့္) အဘိဓာနပၸဒီပိကာဆိုတဲ့ ပါဠိအဘိဓာန္က်မ္းႀကီးကို မျဖစ္မေန မလြဲသာ မေရွာင္သာ အရဲႀကိဳးကုတ္ ၾကက္ရဲသုတ္ရင္း . . . နဖူးကေခၽြး ေျခမက်ေအာင္ အားသြန္ခဲ့ရတာေတြပဲ မ်ားခဲ့တာကိုး။

အေတြး မွန္ခ်င္မွေတာ့ မွန္မွာေပါ့။ အဲ့ဒီတုန္းက . . . အဲ့ဒီ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေတြးမိခဲ့ေသးတယ္။ “လူေတြ စာသင္ပံုနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြ စာသင္ပံု နည္းမတူလို႔ လူေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြ ေတြးပံုျမင္ပံုခ်င္း မတူၾကတာ။ ေလာကေရး ဓမၼေရးေတြမွာ လူေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြ လုပ္ၾကကိုင္ၾက သာသနာျပဳၾကရင္း ေတြးၾကျမင္ၾက ယူဆၾကေတာ့ . . . ဘုန္းႀကီးဆိုေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးေတြဘက္က က်ဥ္းက်ဥ္းေျမာင္းေျမာင္း ျဖစ္ေနတာေတြ ခဏခဏ ေတြ႔ရတာဟာ . . . . .။ . . . . . . . . . .။ . . . . . သင္ယူတဲ့ အေၾကာင္းအရာဆီ ခ်ဥ္းကပ္ပံု၊ သင္ယူတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ရရွိပံု . . . . .။ ” အဲ့ဒီလို သေဘာမ်ိဳး ေတြးမိခဲ့တာ။ အေတြး မွန္ခ်င္မွေတာ့ မွန္မွာေပါ့။

ကိုရင္ေတြကို ေက်ာင္းထဲမွာ သစ္ပင္ေတြ လိုက္စိုက္ခိုင္းရင္း . . . သရက္ပင္ျမင္ေတာ့ . . . ခုတစ္ပတ္ ထပ္တလဲလဲ စိတ္ထဲစြဲေနတာ ႏွစ္ခုက အေတြးထဲ ေပၚလာျပန္တာ။

ထားပါေတာ့။ ဆိုပါစို႔ . . .။ ဆိုလိုတာက . . . ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္လွမ္းမီသူေတြ ခူးၾကရေအာင္ လူပင္ေတြ စိုကၾ္ကရမယ္။

အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစ။
ေတာ္ေသးၿပီ

ေမတၱာျဖင့္
ေဒါက္တာ အရွင္အာစာရ

-----
စကားႂကြင္း။   ။ သက္ဆိုင္သူ အားလံုးကို ရည္ညႊန္းပါသည္။